Dag lieve bloglezers. Het moet traditie worden, dit jaaroverzicht van uw gastheer. Ik wens u leuke Kerstdagen en een prachtig en gezond 2009. Geniet ervan!

Mijn beste oorlogsartikel in 2008?
In De Pers over de mishandeling van gevangenen in Uruzgan. Zie hier

Mijn beste onderzoeksartikel in 2008.
Wederom voor De Pers over de kosten van de missie in Uruzgan. Door iedereen gepikt zonder bronvermelding, overigens. Zie hier

Mijn beste tv-reportage in 2008?
Vervolging christen in Noord-Irak voor Netwerk. Zie hier

Mijn beste daad in 2008?
Overstappen naar De Pers. Leuke krant om voor te werken, met een team dat veel eigen nieuws brengt en bovendien super democratisch is, want gratis. Zie hier

Waar ik het meest trots op ben in 2008?
De twee prijzen: Journalist van de Vrede en de prestigieuze Clara Meijer-Wichmannpenning 2008.

Grootste afgang waar ik me niet voor schaam in 2008?
Deelname aan het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Daar bakte ik dus helemaal niks van. ‘Ik verstond de helft niet,’ riep ik als excuus. Nou was dat wel waar, maar voor het eindresultaat maakte dat niet veel verschil, vrees ik. (meer dan 60 fouten) Zie hier

Mijn held in 2008?
Peter Spaans. Mijn beste vriend. Verzorgde ook dit jaar met veel opoffering zijn gehandicapte vrouw. Zie zijn website

Beste journalist van 2008?
Het team van Pauw & Witteman. Spraakmakende nieuwsmakers. Kijk er graag naar, maar dan wel in de herhaling de volgende middag. 23.00 uur beginnen is voor mij te laat. Zie mijn beste deelname

Wat heb ik gemist in 2008?
Een interview met talibanleider Mullah Omar. De pr van die club is enorm slecht. Journalisten worden ontvoerd en bedreigd. Wanneer ze die houding overigens veranderen kunnen ze de oorlog niet meer verliezen. Met hun lompe manieren zijn ze voorlopig geen alternatief voor de regering Karzai.

Mijn grootste verdriet in 2008?
Al die oorlogsdoden. En serieus, ik heb ook te doen met de al inmiddels 18 Nederlandse jongens die zijn omgekomen in Afghanistan. Sterke kerels die stierven in een oorlog die, net als die in Irak, wordt gevochten niet uit strategische noodzaak maar uit collectieve gekte. Het terrorisme verjaag je er niet mee, dat vererger je. Maar wellicht is dat ook de bedoeling.

Het pakkenste boek gelezen in 2008?‘Hé Van Puffelen wat denk je ervan…’
Gaat over een oud-krakersmaat in Den Bosch van me die door een hersenbloeding wordt getroffen. Zijn vrouw Marjan Essing schreef aangrijpend over het moeizame helingsproces van (de altijd zeer eigenwijze) Theodoor.

Welke collega heb ik te hard aangepakt in 2008?
Mmm, moeilijk kiezen. Peter ter Velde misschien? Ik noemde hem ‘slechte journalist’ omdat hij de deelname aan Nederlandse militairen aan een OEF-actie op het uur U verzweeg. Een doodzonde. Maar aan de andere kant levert hij ook mooi werk met collega Eric Feijten. Kale mannen zijn moedige mannen, zeg ik altijd.
Minka Nijhuis dan ook maar noemen? Ze is mogelijk nog ijdeler dan ik maar ontkent dat glashard. Dat snap ik dus niet. Journalisten zonder ego kúnnen geen goede journalisten zijn.
Oké beste collega’s, hier komt-ie: ‘Sorry voor mijn harde uithalen.’ Ik zit nu eenmaal zo in elkaar.


De foto heb ik genomen in een choleraopvangkamp in de stad Chitungwisa bij mijn laatste reis. Het symboliseert dit moment tussen oud en nieuw. De onderste zal het niet halen, de bovenste wel.