Weblog

1, 2, 3 what are we fighting for?

woensdag 02 december 2009

 

De Amerikaanse president Barack Obama stuurt 30.000 extra manschappen naar Afghanistan en wil vanaf medio 2011 de boel inpakken. Over de Uruzgan-strategie van Nederland bestaat nog steeds onduidelijkheid: Blijven of (gedeeltelijk) weggaan. Voordat de beslissing valt is het goed op een rij te zetten wat het doel van onze missie was en wat daar inmiddels van is bereikt. Dat deed ik voor mijn krant.... De beloften voor een succesvolle missie Uruzgan klonken goed en weldoordacht. In een brief aan de Tweede Kamer op 22 december 2005 schreef het kabinet Balkenende III de dat het 'van cruciaal belang (is) dat de militairen in Zuid-Afghanistan zich niet beperken tot het enkele bevorderen van veiligheid en stabiliteit. Zij zullen zich ook bezighouden met het scheppen van de voorwaarden voor bestuurlijke en economische opbouw.' Een all-in-one aanpak dus: Opbouwen als het kan, vechten als het moet. En als we de verhalen mogen geloven lukt dat aardig.

Na zijn laatste bezoek aan Uruzgan, afgelopen week, ronkte minister voor Ontwikkelingssamenwerking Bert Koenders dat er 'driemaal zoveel scholen' staan als bij het begin van de missie op 1 augustus 2006. Iedereen neemt dat voor zoete koek aan. Maar volgens het directoraat Onderwijs van Uruzgan, bestonden deze zomer 60 van de 205 scholen alleen nog op de tekentafel. Ook vergat de minister dat zo´n 50 scholen na dreiging van de taliban inmiddels zijn gesloten of verwoest. Met het onderwijs in Uruzgan is trouwens van alles mis. Neem de belangenverstrengeling. De zoon van de provinciale onderwijs directeur bouwt met Nederlands geld scholen van slechte kwaliteit. Maar niemand die er wat aan kan doen. Tweederde van het onderwijzend personeel wordt niet of veel te laat betaald door de gouverneur. Noodgedwongen vragen leraren lesgeld van hun leerlingen. Wat grote gezinnen dwingt kinderen thuis te houden. Meisjes komen er nog altijd bekaaid vanaf. Er gaan ruim tienmaal zoveel jongens naar school in Uruzgan.

Niets is wat het lijkt in Uruzgan, zoveel is duidelijk na precies veertig maanden Nederlandse aanwezigheid. Het kabinet beloofde in Kamerbrieven sinds 2006, de laatste op 11 november jongsleden, dat 'gekozen is voor middelen om vrouwen te bereiken in alle projecten die Nederland financiert.' Directeur vrouwenzaken Faristha in Uruzgan, de belangrijkste regeringvertegenwoordigster in de provincie, hoont om deze woorden. Van haar mag Nederland vertrekken, zei ze vorige week nog in De Pers. 'We hebben voorstellen ingediend voor projecten als het opzetten van naaiateliers, een project om kippen en eieren uit te delen en een project om dagen als moederdag, kinderdag en vrouwendag te introduceren. Maar geen enkel project is aangenomen.' De veiligheid voor vrouwen is evenmin verbeterd. Nog steeds durven vrouwen nauwelijks buiten te komen.

Voor de economische vooruitgang van de straatarme provincie moesten hulporganisaties komen. Het aantal Niet Gouvermentele Organisaties is in drie jaar gegroeid van vier tot vijftig, zei minister Koenders trots. Maar de meeste NGO's zijn uitvoerders, 'sub-contractors', stelt een Nederlandse ontwikkelingswerker. Ze verdelen bomen of graven kanaaltjes. Veel werk ligt buiten de Tarin Kowt waar Nederlanders vanwege de onveiligheid niet kunnen komen. De grootste NGO, de Duitse Gesellschaft für Technische Zusammenarbeit mag 34 miljoen (van de 100 miljoen) euro Nederlands ontwikkelingsgeld besteden. Het meest omvangrijke project, de weg tussen Tarin Kowt en Chora, ligt al maanden door onveiligheid en problemen met de aannemer stil. De papaverteelt, grondstof voor opium, is in de provincie Uruzgan na drie jaar nauwelijks afgenomen. Terwijl toenmalig Minister van defensie Henk Kamp op 7 februari 2007 in de Groene Amsterdammer stoomde dat het uit moet zijn met de opium in Urzugan. 'We moeten het voor elkáár krijgen, met al het geld en alle energie waarmee we militair en met ontwikkelingssamenwerking in Uruzgan actief zijn.' Maar nog altijd eisen de taliban zo'n 15 procent op van de opiumoogst en betaalt daarvan de strijd. Nederland zit in een spagaat. De taliban verdient nu meer aan de opium dan tien jaar geleden, stelde het VN-bureau voor de bestrijding van drugs en criminaliteit UNDOC dit najaar vast. Vernietiging van de oogst is lastig want nagenoeg elke boer verbouwt papaver. Alternatieven in Uruzgan als de verbouw van saffraan blijven beperkt tot 100 hectare op 10.000 hectare papaver.

Op één punt verdient de internationale gemeenschap wel een pluim. De gezondheidszorg in Uruzgan is veel beter geworden. Driekwart van de kinderen is gevaccineerd. Daar heeft Nederland bij geholpen maar ook organisaties als US AID. Het succes kent wel een schaduwkant. Gezondheidsposten staan ook in gebieden beheerst door de taliban. De opstandelingen laten hun gewonden er verzorgen, dus indirect helpt de Nederlandse belastingbetaler de vijand van zijn eigen soldaten op te lappen.

Maar met pleisters plakken win je de oorlog niet. Het belangrijkste doel blijft de Opposing Militant Forces verjagen. Toenmalig Commandant der Strijdkrachten Dick Berlijn achtte in een brief van het Ministerie van Defensie op 24 januari 2006 een militaire operatie tegen die opstandelingen in Zuid-Afghanistan uitdagend maar uitvoerbaar en verantwoord. Dat was voordat een Nederlandse militair één stap had gezet in Uruzgan. Hij introduceerde de smile-and-wave-tactiek. Daarbij werden de taliban niet opgejaagd. Die zagen hun kans schoon en rukten op tot de steden. Alleen met zware offensieven in juni en september 2007 kon het verloren terrein in Chora en Deh Rawod worden heroverd. Wat ten koste ging van veel slachtoffers en kwaad bloed zette bij de bevolking. De inktvlek, het terrein dat onder controle is, krimpt nu weer in. Alleen de grote centra Tarin Kowt en Deh Rawod zijn relatief rustig, hoewel aanslagen en beschietingen voorkomen. Vier van de zeven districten zijn (bijna) geheel in handen door de opstandelingen. De belangrijkste aanvoerweg, die uit Kandahar, wordt na drie jaar nog altijd gecontroleerd door de taliban. Voor dit resultaat vielen aan Nederlandse zijde inmiddels 21 doden en zo'n 125 gewonden.

Intussen gaat het langzaam met de opbouw van het Afghaanse leger. De 4th Brigade van het Afghan National Army in Uruzgan telt zo´n 1750 actieve militairen. Te weinig om de Nederlanders te vervangen. Binnen de Afghaanse strijdkrachten heerst verdeeldheid tussen de Tadjieken die 40 procent van de ANA uitmaken en de grootste bevolkingsgroep, de Pathanen die 25 procent leveren. Daarbij worden de militairen opgeleid in klassieke strijdmethoden die tegen guerrilla het onderspit delven. Ook is er veel desertie want de ´spirit´ om te vechten, zoals tegen de Russen, ontbreekt. Talibanstrijders bestaan namelijk hoofdzakelijk uit landgenoten. Na ruim drie jaar training zei commandant van Task Force Uruzgan Marc van Uhm tegen mij: 'Ik denk dat op dit moment de situatie is dat de Afghanen het nog niet alleen kunnen.'

Ook belangrijk is het vermelden wat we 'de randvoorwaarden' voor een beter bestuur zouden schapen, althans dat vond het kabinet bij de voorbereidingen eind 2005. De vorige gouverneur Hakim Munib en politiechef Qasem, ooit enthousiast binnengehaald, moesten wegens corruptie en incompetentie vertrekken. De vraag is hoelang de huidige gouverneur Assadullah Hamdam aan blijft. Bij een opiniepeiling van het onderzoeksbureau Asia Foundation dit jaar bleek dat 63 procent van de bevolking ontevreden is over het provinciaal bestuur. Commandant Marc van Uhm als onverdachte bron geciteerd over het resultaat na veertig maanden: ´Ik denk dat het grootste probleem van Afghanistan de kwaliteit van het bestuur is.'

Het artikel Stand na veertig maanden in De Pers kunt u hier nalezen.

Trouwens: Bij het schrijven moest ik denken aan Country Joe & The Fish. U kent het lied vast: 'I feel like I'm fixing to die' (beter bekend als '1, 2, 3 what are we fighting for'). Zo niet. Hier terug te zien bij Woodstock. Een aanrader. Vervang in gedachte het woord 'Vietnam' voor 'Afghanistan'.

De foto maakte ik afgelopen maand in Tarin Kowt. Een stilleven. U weet: het ligt nooit aan de mensen. Wel aan de leiders die ze kiezen.

Labels: Afghanistan 

Check Arnold Karskens

De 16 plus Boeken van Arnold

cover 2

2020. Voor verraders zou geen plaats zijn...(ism Cees van Hoore). Het ontluisterende verhaal over de vervolging van WO2-misdadigers in Nederland tussen 1945 en 2020. Bestel

Cover voor

2019. Alle pijn van de wereld. Een roman over oorlogsverslaggeving die de kern én de gevolgen van een goddelijke gekte blootlegt. Bestel

kleine cover zwart

2020/2019/2018/2017. Een opzienbarende verzameling van fouten, halve waarheden en hele misleidingen door de NOS. Gratis te lezen op de weblog.

S11chermafbeelding 2018-06-06 om 21.05.56 kopie

2018. Operatie laat niets in leven. (ism Henk Willem Smits) Het bizarre leven van Guus Kouwenhoven, Nederlands grootste oorlogsmisdadiger van de laatste decennia. Bestel

nepnieuws scan boek kopie

2018: Nepnieuws explosie. Desinformatie in de Nederlandse media (bijdrage). Bestel

Help, er staat een terrorist in de keuken - door Arnold Karskens

2016. Help, er staat een terrorist in mijn keuken - tips en overlevingslessen bij een terreuraanslag thuis, op het werk of op het terras. Bestel 

journalist-te-koop-arnold-karskens
2016: Journalist te koop, over de onafhankelijke journalistiek die zwaar onder druk staat. Hoe corrupt zijn onze media? Bestel.
 
boekzor
2014. Medeverantwoordelijkheid van de vader van Koningin Máxima bij honderden verdwijningen in Argentinië. Bestel.
 
boekcover2
2014. Hét overlevingshandboek voor gevaarlijke gebieden Bestel
 
2012. De jacht op Gestapo-man Klaas Carel Faber. Bestel
 

rebellen-met-een-reden

   
   

2009. Het verhaal van Nederlanders die vochten onder vreemde vlag. 

ak47_160x241

 

 

 

 

 

 
 
 
 
2007."Oorlog is goed voor slechte mensen" en 46 andere vlijmscherpe columns gepubliceerd in het veteranenblad CheckPoint van QV Uitgeverij!
 
geen_cent_spijt
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
2006. Het verhaal over de grootste leverancier van grondstof voor gifgas aan Saddam Hoessein. Bestel

onze-man-in-bagdad

 
 

 

 

 

 

 

 

 

2003. Onze man in Bagdad. Dagboekaantekeningen uit een belegerde stad in maart & april 2003.

reizen-langs-de-frontlijn

 

 

 

 

 

 

 

 

2002. Een overlevingshandboek voor journalisten, hulpverleners en avonturiers.

pleisters-op-de-ogen

 

 

 

 

 

 

 

 

2001. Pleisters op de ogen, pleister op de mond. De geschiedenis van de Nederlandse oorlogsverslaggeving van Heiligerlee tot Kosovo.

berichten-van-het-front

 

 

 

 

 

 

 

 

1995. Autobiografische verhalen uit de oorlog.

 

Voor de volledige lijst zie KB.nl of Klik hier voor meer info over deze boeken