De Syrische autoriteiten houden een lijst bij van ongewenste journalisten die arrestatie wacht als ze maar in de buurt van hun land komen. Mijn naam staat tussen die van collega's van BBC, Le Monde en CNN. Ik vraag me af waarom.

Mijn altijd doortastende collega en GPD-correspondent Harald Doornbos in Beiroet viste de lijst op. 'Cool', schreef hij erbij. Hij stuurde me ook de vertaling: naast mijn naam, een opmerking dat ik werk 'voor verschillende Nederlandse media' en de reden: 'illegale binnenkomst'. Hoe lang het register is, weet ik niet, wel dat ik volgens Harald de enige Nederlander ben.

Ik neem aan dat het opsporingsverzoek bij alle immigratieposten ligt, hoewel mijn exacte paspoortgegevens en -nummer er niet bij staan. Dat duidt erop dat het ministerie van Informatie de gegevens over mijn werk vanuit Nederland heeft ontvangen. Er bevindt zich dus een verrader onder ons! Van de betichte clandestiene entree is overigens geen sprake. Nimmer ben ik lopend met muilezel heimelijk de grens overgestoken. Ik heb me altijd legaal als toerist gemeld bij binnenkomst en ben door een vriendelijk stempelende immigratie-ambtenaar met een 'Welcome' begroet.

Wat leert ons zo'n vermelding? Laat ik beginnen te stellen dat deze mij verbaast. Want gezien de dagelijkse aanslagen, beschietingen en regelmatige massamoorden op burgers heeft de regering wel andere zorgen aan het hoofd dan achter journalisten aan rennen. Die zijn ongewapend en kunnen daarom nooit fysiek bedreigend zijn.

Nog vreemder is dat ze uitgerekend mijn naam noemen. Te hard op de borst kloppen is ongepast, maar vanaf het begin van mijn drie reportagereizen naar Syrië het afgelopen jaar heb ik me juist zeer genuanceerd uitgelaten over de opstand. Ter plaatse heb ik de rellen en demonstraties van de opstandelingen gevolgd, maar ook uitgebreid de voorstanders van president Bashar al-Assad aan het woord gelaten. Juist vanuit de zijde van de Bashar-aanhang in Nederland en België werd mijn gebalanceerde aanpak veelvuldig bejubeld. Eindelijk iemand die de waarheid durfte te zeggen, en niet alleen de propaganda van de tegenpartij naschreeuwde. Mijn artikelen, die ik schreef voor De Pers, werden één op één overgenomen. Ze staan allemaal op deze website.

Waarom dan toch een 'wanted journalist'? Want ik neem aan dat een vermelding op deze lijst altijd goed is voor arrestatie, langdurige opsluiting of erger....

Het kan een domme fout van een domme ambtenaar zijn. Dat zou dan binnen een week kunnen worden rechtgetrokken. Hij ontslag en ik dat visum waar ik al maanden op wacht. Veelzeggender is als mijn naam niet wordt verwijderd. Want dat betekent dat ondanks alle mooipraterij over het belang van eerlijke verslaggeving over Syrië een onafhankelijke aanpak niet wordt getolereerd. Dat de regering Bashar alleen media aan de leiband wil binnenlaten en die ieder moment van de dag kunnen controleren. Het jagen op mediamensen, die doen wat van hen wordt verwacht, geeft de oppositie het recht om te zeggen dat ze strijdt tegen een dictatuur.

 

Bij elkaar maakt zo'n aanhoudingsbevel Syrië nog minder prettig voor journo's. Het Committee to Protect Journalists plaatst Syrië nummer 3 van de meest gecensureerde landen. De lijst van Harald die hij me via Twitter stuurde kunt u hier lezen.

Het verhaal staat op de site van De Nieuwe Pers. De foto is gemaakt in januari. Laten we zeggen in gelukkiger tijden.